We Keep On Repeating The Same Mistakes

Sabi nga, History repeats itself because nobody listens.  Totoo nga, ilang mga pangyayari sa buhay natin ngayon ang kadalasan ay inuulit lang naman ng mga magulang natin dahil dinanas nila ito.  Probably, the reason why my mom always prevented us from attending social gatherings when we were young ay dahil di siya nagkaroon din ng ganoong privilege.  Out of fear, siguro panay ang pananakot sa kanya na kapag pumunta ka dun baka ganito mangyari sa iyo – yun din ang mga sinasabi niya sa amin before.

Hindi ba’t karamihan din naman ng tao na may unpleasant memories ng kanilang childhood ay gustong iparanas din sa kanilang mga mahal sa buhay, para nga naman may karamay sila.

Come to think of it, magaling ang ating mga nakatatandang kamag-anak i-mask ang fear at loneliness na nagagawa nilang mukhang concern lang sila sa iyo, yet in the end, ikaw ang nag-suffer of having a lonely childhood.

Di ko alam kung unconsciously lumalabas ito sa kanila pero palagi na lang sa dami ng fears, ang mga bata ang nagdurusa.

Sample ha, “Anak gusto ko dumito ka lang sa tabi ko at mahal na mahal kita, ayaw kitang mawala sa buhay ko.”  Isa pang puwedeng maging translation nito, gawin nating medyo traumatic ang dating, “Anak, mahal kita pero baka ikamatay ko kapag nagpunta ka sa Middle East, ang daming taong pinupugutan ng ulo doon.”  In short, yung takot ng nanay na payagan ang anak ay nag resulta sa isang lost opportunity dahil siguro nung bata pa ang nanay mo ay di rin siya pinayagang pumunta sa kabilang baryo para makipag rigodon de honor.

Isa pa, “Huwag kayong masyadong magulo at baka maabala natin yung pamilya na katabi natin.”  Isa pang translation, “Behave, kung hindi malilintikan kayo sa akin.”  Ang ending, di makapag-enjoy ang mga bata una dahil siguro may pinoprotektahang social stature ang magulang o kaya ay ganun din ang ginagawa sa kanila noong mga bata pa sila at may bisita na taga alta de sociedad sina lolo’t lola.

We keep on repeating the same mistakes at ang mas malala, pinapatay natin ang social life ng mga bata, ng mga mahal natin sa buhay – dahil sa dahilang mahal natin sila.  Ang weird hano.  

Anyway, bandang huli tatanda na lang siguro ang lahat na maraming pinalagpas na opportunity, pinagsisihan ang mga naunsiyaming pangarap at umaalingawngaw sa utak ang mga katagang, “I’m your mother and I know what’s good for you!”

Read Full Post »

Life Happens Everyday

Ayaw man natin, gumigising pa rin tayo tuwing umaga upang damhin ulit ang sakit ng isang pusong nasugatan.  At times, we tend to avoid other people whom we dislike, and yet tuwing umaga, sila ang bubungad sa iyo dahil maaaring kasama mo sila sa biyahe o sa trabaho.

Life happens everyday.  Sa bawat pag-gising, minsan nagdadala ito ng bagong pag-asa o di kaya naman ay panibagong pakikibaka.  Mauubos ang falling stars sa langit sa kaka-wish natin minsan na sana ay mabura na ang isang bagay sa ating buhay pero panandalian lamang itong mawawala sa iyong pag-idlip.

Opportunities come kung hindi mo naman na ito kailangan, relationships ends kung kailan naman kailangan mo ng isang taong magiging karamay mo, minsan nga kung kelan ka nasa peak ng career mo tsaka pa may mangyayaring hindi inaasahan.

Pero yun na yun eh.  Kahit ma miss mo ng todo ang pamilya mo hindi mawawala ang katotohanang malayo ka sa kanila.  Kahit punuin mo ang puso mo ng regrets at ang isipin mo ng mga what ifs scenarios, hindi mawawala ang katotohanang lahat yun ay na wish mo lang.  

Kaya nga life happens everyday.  Masakit man ito, puno ng panghihinayang, tigib ng pag-asa, sagana sa pagmamahal… gigising ka pa rin upang salubungin ito.  

Kaya, siguro nga make the most out of it na lang.  

Yung iba nga pilit babalikan ang nakaraan upang itama ang mali sa kanilang buhay, mahalin muli ang taong iniwan nila o di kaya naman ay bigyan ng pagkakataon ang sarili nilang magpatawad ng iba.

Pero kahit kailan naman di ibabalik iyon.  Ang magagawa mo na lang, tingnan ang mga alaala at mag move on.

Basta, tuloy pa rin ang ikot ng mundo, tuloy ka pa ring nagmamahal sa wala, at patuloy ka pa rin na mangarap ng mga someday… na madalas naman ang someday hindi dumarating.

Isipin mo na lang na life happens everyday.  Yun lang.

Read Full Post »

Medicine Man

Nope, I’m not a medical practitioner but rather a person who carries in my bag lots of medicines basically to keep me alive.  I never imagined that there will come a time that I’ll be drug dependent – i.e. must take pills just to remain breathing ’til I reach the age of forty.

Okay, so here’s the list:

1.  Micardis Plain 80 mg for my hypertension.  Uncontrolled, that was the brief description given by my doctor that’s why I kept on changing dosages over the past few years.  I started with Aprovel 150, Co-Aprovel 300, Lifezar, Exforge, Micardis Plain 40, Micardis Plus 40 and until the doctor settled with my current dosage.

2.  Allopurinol – Love those beans, adobong sitao, Pistachio – too bad can’t tolerate the pain that’s why I’m also taking…

3.  Naproxen Sodium.

4.  Metformin to lower my blood sugar.

Then recently had cough, so severe that I was given Augmentin and Sinecod, good thing is that these meds aren’t given as maintenance.

Seriously there was a time that I asked myself if I should stop taking these medications but the doctor had a simple answer, if I wanted to complicate things and I die,  then don’t!

But still I felt lucky that even though I am a certified pill popper, these ailments were diagnosed earlier (except for my hypertension and cardiomegaly) before the more complex symptoms manifested.  True, we can’t detect a Stage 1 cancer and symptoms do reveals a more tragic ending for most of us.

So even if I tease myself as the medicine man, I’m still thankful that God had given me enough fund to buy these meds, and that I still have time to prevent any serious complications, rather than waking up one morning with a diagnosis of ‘one week to live’.

Read Full Post »